در مورد تحویل در مقصد، موارد زیر را باید در نظر گرفت:

1. محل تحویل: معمولاً کالاها در آدرس مشتری یا نزدیک‌ترین نقطه به آن تحویل داده می‌شوند. در برخی موارد، تحویل در یک مکان مشخص مانند انبار یا فروشگاه طرف مقابل انجام می‌شود.

2. زمان تحویل: برای بیشتر سفارشات، یک بازه زمانی تحویل مشخص می‌شود، مانند 2-4 روز کاری یا در یک روز خاص. زمان تحویل بر اساس موقعیت جغرافیایی، شرایط آب و هوایی و موجودی کالا متفاوت است.

3. نحوه تحویل: کالاها ممکن است توسط پیک، پست یا شرکت حمل و نقل به مقصد ارسال شوند. روش تحویل بسته به نوع کالا، اولویت تحویل و هزینه متفاوت است.

4. تأییدیه تحویل: در هنگام تحویل، معمولاً مشتری یا نماینده مجاز وی باید رسید تحویل را امضا کند تا تأیید شود کالا به درستی تحویل داده شده است.

5. برخورد با خسارت: اگر کالا آسیب دیده باشد، باید سریعاً به فروشنده اطلاع داده شود تا مسئله پیگیری و حل شود.

در کل، تحویل در مقصد باید بر اساس توافقات قبلی، به موقع، ایمن و با رضایت مشتری انجام شود.

کاربرد تحویل در مقصد در صادرات به شرح زیر است:

1. مدیریت هزینه و زمان حمل و نقل: در صادرات، تحویل در مقصد به جای تحویل در مبدأ، می‌تواند هزینه‌ها و زمان حمل و نقل را کاهش دهد. زیرا فرستنده کالا نیازی به حمل کالا تا مقصد نهایی ندارد.

2. سهولت در ترخیص گمرکی: تحویل در مقصد، فرایند ترخیص گمرکی را ساده‌تر می‌کند. زیرا کالا در مقصد نهایی تحویل داده می‌شود و نیاز به ترخیص در مبدأ نیست.

3. حفظ کیفیت کالا: در برخی کالاها مانند مواد غذایی یا محصولات فسادپذیر، تحویل در مقصد می‌تواند کیفیت کالا را حفظ کند و از آسیب‌های احتمالی در طول حمل و نقل جلوگیری کند.

4. انعطاف‌پذیری در تحویل: تحویل در مقصد به فرستنده امکان می‌دهد تا زمان و مکان تحویل را بر اساس نیاز مشتری تغییر دهد.

5. کاهش ریسک: تحویل در مقصد ریسک‌های مربوط به حمل و نقل و ترخیص را کاهش می‌دهد و در نتیجه اطمینان خاطر بیشتری برای فروشنده و خریدار ایجاد می‌کند.

در مجموع، تحویل در مقصد روشی انعطاف‌پذیر و کارآمد برای مدیریت صادرات است که هزینه‌ها را کاهش و سرویس مشتری را بهبود می‌بخشد.

تحویل در مقصد برای همه نوع کالا مناسب نیست. در برخی موارد، تحویل در مبدأ یا سایر روش‌های تحویل مناسب‌تر خواهند بود.

موارد زیر را باید در نظر گرفت:

1. کالاهای خطرناک یا محموله‌های ویژه: کالاهایی مانند مواد شیمیایی خطرناک، مواد منفجره و سایر محموله‌های ویژه، معمولاً باید در مبدأ توسط متخصصان تحویل داده شوند.

2. کالاهای فسادپذیر: برای کالاهای فسادپذیر مانند مواد غذایی یا محصولات دارویی، تحویل در مقصد می‌تواند بهتر باشد تا از کاهش کیفیت در طول حمل و نقل جلوگیری شود.

3. کالاهای بسیار ارزشمند: برای کالاهای بسیار گران‌قیمت مانند جواهرات یا اشیای هنری، تحویل در مبدأ امن‌تر است تا ریسک سرقت یا آسیب در حمل و نقل کاهش یابد.

4. کالاهای بزرگ یا حجیم: برای کالاهای بزرگ یا حجیم مانند ماشین‌آلات سنگین، ممکن است تحویل در مقصد مناسب‌تر باشد تا از هزینه‌های اضافی حمل و نقل جلوگیری شود.

5. محدودیت‌های منطقه‌ای: در برخی مناطق یا کشورها، قوانین و مقررات ممکن است تحویل در مقصد را محدود کند و تحویل در مبدأ را الزامی نماید.

در مجموع، برای انتخاب بهترین روش تحویل باید ویژگی‌های کالا، مقررات منطقه‌ای و سایر عوامل را در نظر گرفت.

موارد محدودیت برای تحویل در مقصد در برخی کشورها به شرح زیر است:

1. آمریکا: در آمریکا، تحویل در مقصد برای برخی کالاها مانند مواد خطرناک، داروها و غذاهای فسادپذیر محدود است. این کالاها باید توسط فرستنده در مبدأ تحویل داده شوند.

2. چین: چین قوانین سختگیرانه‌ای در زمینه تحویل در مقصد دارد. به ویژه برای کالاهای نظامی، فناوری پیشرفته و محصولات دوجانبه، تحویل در مبدأ الزامی است.

3. اتحادیه اروپا: در برخی کشورهای اتحادیه اروپا مانند آلمان و ایتالیا، تحویل در مقصد برای کالاهای فسادپذیر و خطرناک ممنوع یا محدود است.

4. روسیه: روسیه تحویل در مقصد را برای محصولات دوجانبه، کالاهای نظامی و برخی کالاهای حساس محدود کرده است.

5. هند: در هند، تحویل در مقصد برای برخی کالاها مانند گوشت، ماهی و محصولات لبنی محدود است و باید در مبدأ تحویل داده شوند.

این محدودیت‌ها معمولاً به علت نگرانی‌های امنیتی، بهداشتی یا قوانین خاص آن کشورها وضع شده‌اند. بنابراین صادرکنندگان باید با قوانین و مقررات هر کشور آشنا باشند و در انتخاب روش تحویل دقت کنند.

در کشورهای مختلف، کالاهای مختلفی تحت محدودیت تحویل در مقصد قرار دارند.

بعضی از مهمترین کالاهای محدود شده به شرح زیر است:

 آمریکا

   - مواد خطرناک (مواد شیمیایی، مواد منفجره، گازها فشرده)
   - داروها و محصولات دارویی
   - مواد غذایی فسادپذیر

 چین

   - کالاهای نظامی و فناوری‌های پیشرفته
   - محصولات دوجانبه (کاربرد نظامی و غیرنظامی)
   - محصولات حساس از نظر امنیت ملی

اتحادیه اروپا

   - مواد خطرناک (مواد شیمیایی، مواد آلوده کننده)
   - مواد غذایی فسادپذیر مانند گوشت، لبنیات و ماهی
   - محصولات دارویی

روسیه

   - محصولات دوجانبه
   - کالاهای نظامی
   - محصولات حساس از نظر امنیت ملی

هند

   - گوشت، ماهی و لبنیات
   - برخی محصولات کشاورزی و مواد غذایی

این محدودیت‌ها معمولاً به دلیل نگرانی‌های امنیتی، بهداشتی و همچنین حفظ منافع ملی وضع شده‌اند. صادرکنندگان باید با قوانین هر کشور آشنا باشند تا بتوانند بهترین روش تحویل را انتخاب کنند.

برای اطلاع از تغییرات قوانین صادرات در کشورهای مختلف، می‌توان از منابع زیر استفاده کرد:

1. وبسایت رسمی سازمان های مسئول:
   - در آمریکا: وبسایت دفتر کنترل داراییهای خارجی (OFAC) و اداره امنیت و ایمنی صادرات (BIS)
   - در چین: وبسایت وزارت بازرگانی چین
   - در اتحادیه اروپا: وبسایت کمیسیون اروپا
   - در روسیه: وبسایت وزارت صنعت و تجارت روسیه
   - در هند: وبسایت وزارت بازرگانی و صنعت هند

2. سازمان های تجاری و انجمن‌های صنعتی مرتبط:
   - در هر کشور، انجمن‌های صادرکنندگان و واردکنندگان معتبر می‌توانند اطلاعات به روز ارائه دهند.

3. مشاوران حقوقی و کارشناسان امور بازرگانی بین‌المللی:
   - آنها می‌توانند به صورت تخصصی‌تر قوانین جدید و تغییرات آن را شناسایی کنند.

4. نشریات تخصصی و خبرنامه‌های مرتبط:
   - نشریات و خبرنامه‌های تجاری بین‌المللی معتبر اغلب به تغییرات قوانین صادرات اشاره می‌کنند.

5. مشاوره با سازمان‌های دولتی:
   - در ایران، سازمان توسعه تجارت و اتاق بازرگانی می‌توانند اطلاعات به روز ارائه دهند.

مطالعه مستمر این منابع کمک می‌کند تا صادرکنندگان از آخرین تحولات قوانین صادرات مطلع شوند و بتوانند در فرآیند صادرات خود انعطاف پذیر باشند.